Een kip met (te) slappe benen…

Het is alweer een paar weken geleden op een mooie september woensdagmiddag.
Ik mag mee op een wandeling in de omgeving van Enkhuizen. Ik word in de rugzak gestopt en ben op weg. Eerst met de trein en later buiten lopen in de open lucht. De rugzak wiebelt in een rustig tempo heen en weer, ik word er bijna doezelig van. Op een gegeven moment hoor ik het geblaat van schapen om mij heen en begint de rugzak snel en heftig heen en weer te schudden. Rennen we mee met de schapen?

Wat later wordt de rugzak neergezet, ik word er uit gehaald en op een soort van tafeltje naast een kip neergezet.
In de verte wordt gesproken over een ‘blote voeten pad’ en of dat niet teveel tijd zal gaan kosten.
De kip kijkt mij wat meewarig aan. Ik begin een conversatie omdat ik hier tenslotte te gast ben en beklaag mij erover dat mijn hoog knuffelgehalte ervoor zorgt dat ik nauwelijks zelfstandig overeind kan blijven zitten. Bij het minste beetje wind word ik omver geblazen. Jij kunt tenminste nog ergens tegenaan geleund op je benen staan, mompelt de kip. Ik kan alleen maar zitten met mijn slappe benen, ze bungelen als touwtjes aan mijn lijf! Maar je zit wel stevig, zeg ik, in een poging haar op te beuren. Ik mag mijn arm om haar heen leggen zodat ik niet achterover val. De kip blijkt over een opgeruimde natuur te beschikken.

Na zo een tijdje gezamenlijk in de zon te hebben gezeten, hoor ik verderop dat het ‘blote voeten pad’ het niet gaat worden. Ik word weer opgepakt en terwijl ik ‘het ga je goed’ naar de kip roep, teruggestopt in de rugzak.
Op naar mijn volgende avontuur.